Alles is nieuw!

17 Januari
Het is 1900 en ik zit op mijn kamer. We hebben weer een powercut wat betekent dat we geen elektra hebben. Iedereen gaat dan vroeg naar bed, buiten is het om 1800 al donker en voor de rest is er weinig te doen. Gelukkig heb ik vandaag wel kunnen douchen met lauw water, iets waar je in Nepal blij mee moet zijn. Vanochtend zijn we weer verder gegaan met Nepalese les, wat steeds beter gaat en de taalbarriere met mijn gastgezin enigszins verkleind. Als je kleine dingetjes als ja, nee, alsjeblieft, dank je wel, een klein beetje, en heet water in het Nepalees kent maakt dat een wereld van verschil. Om 1300 vertrekken we naar Thamel om daar de markt en winkels te bekijken. Terwijl ik door de straten heen loop ben ik in gesprek met Tsiring, ook een medewerker van VSN. Hij vertelt me veel over de prijzen van de bus, kleding, eten en andere spullen die je kunt kopen. Het blijkt wel dat wij er een hele andere kijk op hebben vanuit Nederland want voor een goede lunch betaal je €0.80. Ook legt hij uit hoe het werkt om met de bus naar Thamel te gaan. Ik vraag me nog steeds af of ik dit ooit zelf ga redden aangezien het verkeer een chaos is. Na een leuke maar drukke middag keren we weer met de bus terug richting Pepsi Cola. Deze keer gelukkig een zitplaats in de bus want de chauffeur blijft maar mensen in de bus duwen totdat hij er zelf net aan in kan. De rest van de avond ga ik maar invullen met het lezen van een boek anders ben ik net als mijn gastgezin om 0500 uit bed.

18 Januari
Het lijkt wel of ik hier al weken ben. We lopen door de straten en spreken met vele kinderen die vragen hoe je heet en waar je vandaan komt. Zoals elke morgen begin ik ook deze weer met rijst, thee en een glas warm water. Tijdens het ontbijt komt Arnav (het jongetje in het gastgezin) al aanrennen en schreeuwt 'ROCKET'! Wat betekent dat hij wil spelen en hem in de lucht moet gooien als een raket. Ter variatie heeft hij bedacht 'AIRPLANE' waarbij ik hem vasthou en beweeg als een vliegtuig. Om 10:15 is het weer tijd voor mijn Nepalese lessen en zeg Arnav dat ik weg moet. Ik loop de straat uit op weg naar Eline en Penny (twee andere nederlandse vrijwilligers) die bij een gastgezin verblijven achter de mijne. We volgen weer onze Nepalese lessen van Angelaa en om 1300 is het tijd voor lunch. Na de lunch gaan we naar een aantal projecten in de wijk Pepsi Cola. Aangekomen bij het CIAB ( career building internationaal academy) krijg ik het project te zien waar ik me eerst mee bezig zal houden. Een muur van 20 meter met allemaal tekeningen erop die nog geschilderd moeten worden. Daarna een bezoekje aan het weeshuis Apanga Sunrise waar de kinderen al schreeuwend 'NAMASTE' roepen wat hallo betekent. In dit weeshuis zijn de 18 kinderen nog bezig met de verhuizing dus hier zal ook nog veel werk verricht moeten worden en waarschijnlijk kan ik dit combineren met mijn schilderproject. Na de projecten nemen we afscheid van onze leraren en gaan we nog even kijken bij de gastgezinnen van de andere nederlandse vrijwilligers. Natascha en Ruby hebben echt een verschrikkelijk groot huis met goede matrassen en vrij veel luxe. Eline en Penny hebben een aan de buitenkant wat minder ogend huis maar van binnen is het goed te doen. Bij mijn gastgezin is het allemaal best groot, goed te eten, alleen het bed is een drama! Als ik languit lig pas ik er net niet in, de bodem van het bed is een houten plank en mijn matras is flinter dun. Toch hoor je mij niet klagen. In Nederland wilde ik back to basic in Nepal, there you go!
UPDATE: Het is 1930 en heb net gegeten. Rijst, vlees en curry saus. Terwijl ik zit te eten bedenk ik me dat er nog een kamer is waar vrijwilligers kunnen slapen. En vanwege mijn fantastische ouders denk ik even terug aan een vakantiepark een aantal jaar geleden. Ik verbleef daar voor een week met Peter, Jolanda en mijn ouders. De tv was niet al te best en wat mocht het toeval ons brengen... De schoonmaakster had de sleutels vergeten bij ons in het huisje. En mijn vader zou mijn vader niet zijn toen hij zei: ' komt dat even mooi uit, we gaan winkelen bij de buren'. En zo wisselde mijn vader de tv van de buren, die een stuk beter was met die van ons. Ook zo ging John, in het donker vanwege de powercut naar de kamer ernaast. Daar stond een prachtig bed met toch zeker een matras van 5cm dik! KASSA! Snel even de matrassen omwisselen en hopen dat het een betere nachtrust geeft zodat mijn blauwe huipen kunnen herstellen van de afgelopen dagen.

19 Januari
GOOD MORNING NEPAL!
0730, wat heb ik toch heerlijk geslapen op mijn nieuwe matras. :-D
Mijn gastgezin vertrekt vandaag vroeg voor een picknick dus moet ik op mijn vrije dag vroeg uit de veren om te eten. Om 0900 loop ik richting VSN om even wat foto's op facebook te zetten. Hier moet je in Nepal ruim de tijd voor nemen aangezien het internet niet zo snel is of het niet doet. Wanneer ik inlog op mijn facebook en waarbenjij.nu word ik overladen met reacties. Wat is het toch super leuk om dit allemaal te lezen! Helaas heb ik niet de tijd om op iedereen persoonlijk te kunnen reageren maar weet wel dat ik het zeer waardeer. Wanneer ik dan eindelijk mijn foto's online heb kunnen zetten is het 1030 en komen de andere vrijwilligers aan. Vandaag gaan we voor het eerst alleen naar Patan met de bus. Na een paar keer vragen aan de behulpzame Nepalesen hebben we de goeie bus. Na aankomst bij de bushalte is het nog even de vraag of we wel in Patan zijn want ze kunnen ons alles wijsmaken, we geloven het toch wel. Wanneer we vijf minuten lopen door de vele stalletjes en kraampjes zien we dan Durbar Square liggen. We bezoeken het Koninklijk Paleis, Krisna Mandir, Mahabuddha, de vele andere tempels en bezienswaardigheden. Gigantisch mooi als je ziet dat de vele tempels zijn bedekt met goud of gemaakt van houtsnij werk. Via mijn Insight Guide Nepal weet ik ook nog het een en ander over de betekenis van de tempels, versiersels en beelden. Na dit alles gaan we weer richting Pepsi Cola met de bus. We hebben afgesproken om met onze groep vrijwilligers te gaan eten. Matt uit Canada vertrekt morgen helaas naar het Boedhistische klooster voor twee weken. We zitten bij het restaurantje waar iedereen een soort van eigen kamertje heeft per groep en Matt wil nog een milkshake bestellen. Hij probeert te vragen wat voor milkshakes ze hebben maar de 'ober' snapt er niks van. Dan zegt Matt " Okey boy get a card for me". Waarop de jongen begint te rennen om een menukaart te halen. De jongen komt aan met een menukaart, wil zijn schoenen uitdoen (wat gebruikelijk is in Nepal) als Matt zegt " no it's allright boy, you can get your shoes on" alsof het zijn eigen huis in Canada is. Wat heb ik de afgelopen dagen gelachen met Matt en zijn geweldige opmerkingen.