Ziek, weeshuis Sunrise, Rust en Ki

5 Februari
Ik word wakker met een verschrikkelijke pijn in mijn maag. Het voelt al meteen niet goed aan en ik spring uit mijn bed, op weg naar de wc. Ik moet overgeven en ben bang dat wat ik gisteren gegeten heb niet goed is gevallen. Fuck, wat is dit balen. Evengoed nog ziek terwijl ik steeds oppas met wat ik eet. Maar ja niks aan te doen en maar weer lekker naar mijn bed. Normaal zou ik thuis een warme douche nemen en daar wel weer aardig van opknappen. Het is alweer 2 dagen geleden dat ik een warme douche had en 2 weken geleden dat het water echt heet was! Door de bewolking van de afgelopen dagen is het water niet opgewarmd dus ook niet echt aangenaam om te douchen. Om acht uur roept Kaja voor het ontbijt maar ik vertel haar dat het vandaag niks gaat worden omdat ik ziek ben. Meteen komt ze naar mijn kamer gelopen om te kijken hoe het met me gaat. Ze vraagt of ze iets voor me kan betekenen. Ik zeg haar dat ik mijn ogen nog even dicht ga doen en over twee uurtjes wel weer verder kijk. Na twee onrustige uurtjes klopt Kaja op de deur en vraagt of ze binnen mag komen. Natuurlijk is dat geen probleem en ze vraagt of ik al wat ben opgeknapt. Helaas is de situatie niet verbeterd en vraag om een glas warm water. Uit Nederland heb ik ORS meegenomen en Buscopan voor de maag en besluit om dit te gebruiken in de hoop dat het iets geeft. Kaja gaat even naar haar familie toe en als er wat is kan ik haar bereiken op der mobiele telefoon. Wat is ze toch een lieve en zorgzame vrouw net zoals mijn eigen moeder. Hier kom je tot het inzicht dat niet alles zo zelfsprekend is. De weeskinderen die helemaal geen vader en moeder hebben en die ondanks alle goedheid van alle vrijwilligers nooit deze liefde gevoeld hebben. Om drie uur smiddags ben ik wel aardig opgeknapt en ik ga evengoed naar het weeshuis toe. Ik heb de kinderen beloofd er vandaag weer te zijn en ben ervan overtuigd dat een beetje frisse lucht en de blije kinderen me goed zullen doen. Wanneer ik op de school ben komen ze alweer op me afgestormd. Allemaal even hun stukje aandacht halen. We lopen met alle kinderen naar het weeshuis en ik help ze samen met de andere vrijwilligers om hun huiswerk te maken. Na het huiswerk is het tijd om te spelen, maar wat is het moeilijk om aan tien kinderen tegelijk aandacht te geven. Ze willen badmintonnen en tijdens het spelen klimt er regelmatig iemand op me nek, schouders en armen. Ik ben nog niet helemaal de oude en ga om vijf uur weer naar mijn gastgezin. Weer lekker in mijn bed en even een boek lezen. Tijdens het avondeten probeer ik toch wat eten binnen te krijgen al is het maar een klein beetje. Vanavond was ik eigenlijk uitgenodigd om naar een bruiloft te gaan met mijn gastgezin maar vanwege de slechte gesteldheid van mijn maag toch maar afgezegd. Ik had er reuze veel zin in want niet iedereen heeft de kans om een Nepalese bruiloft bij te wonen maar helaas voor mij deze keer ook niet. Nu het negen uur is ga ik slapen in de hoop dat ik morgen weer beter ben. 

6 Februari
Ik heb vannacht goed geslapen maar voel me nog steeds niet helemaal lekker. Langzaam loop ik naar boven voor het ontbijt en eet iets meer als gisteravond. Naast mijn ontbijt neem ik nog een zakje ORS zodat ik alles binnen krijg wat denk dat nodig is. Daarna spring ik weer mijn bed in om mijn maag tot rust te laten komen. Evengoed besluit ik om naar de school te gaan om mijn tekening van de wereldmap af te ronden zodat ik kan beginnen met schilderen. Wanneer het lunch tijd is ga ik dan toch maar naar huis om wat rust te pakken. Gewoon even twee uurtjes een boek lezen want ik wil het weeshuis ook vandaag niet aan me voorbij laten gaan. Om twee uur ga ik eerst naar VSN om mijn email te bekijken en contact op te nemen voor de hikingtocht van aankomende zaterdag. Er is een groot aantal vrijwilligers die intresse heeft getoond en mee wil dus dat moet allemaal weer even geregeld worden. De reacties op foto's en mijn waarbenjij.nu zijn weer geweldig en daardoor ook erg leuk om iedereen op de hoogte te houden. Nu mijn moeder weet hoe de Ipad werkt (waar mijn vader iets minder blij mee is omdat die zijn Ipad dus niet meer kan gebruiken) krijg ik weer een berichtje binnen via facebook messenger. Ik meld mijn skypeaccount aan en probeer verbinding te maken met me moeder. En jawel hoor, daar is ze weer. Met 5 uur tijdverschil en duizenden kilometers tussen ons zijn we voor even toch zo dicht bij elkaar. Een uurtje praten is zo voorbij en na het gesprek loop ik naar het weeshuis. Het is inmiddels al wat later op de dag dus de meeste kinderen zijn klaar met hun huiswerk. Tijd voor een spelletje mens erger je niet en het kaartspelletje uno. Wat vinden die kinderen het toch fantastisch als je met ze mee speelt. Al die vrolijke gezichtjes omdat je er speciaal voor hun bent. Als het zes uur is en mens erger je niet is afgelopen ga ik weer naar mijn gastgezin voor het avondeten. Hier staat nasi op het menu, natuurlijk niet zo lekker als die van mijn moeder maar het is weer eens wat anders dan de rijst met dhal bhat. Na het eten is het een beetje de gewoonte geworden om mijn dagboek te schrijven en dan weer verder te gaan met het lezen van een boek. Zo worden de lange avonden opgevuld met veel rust voor lichaam en geest.

7 Februari
Deze morgen word ik wakker vóór de wekker. Het is zeven uur en vandaag ga ik sochtends al naar het weeshuis. Buiten is het vooral koud en mistig maar het beloofd een mooie dag te worden volgens de Nepalese Piet Paulusma. Eerst even ontbijten en dan maar met een jas aan naar het weeshuis. De kinderen beginnen net aan hun ontbijt en voor ze beginnen zeggen ze allemaal hun eigen gebed op. Wat is dit mooi om te zien, er is niemand die op ze let maar er heerst zoveel disipline. Een voor een zijn ze klaar met eten en ze poetsen allemaal netjes hun tanden. Daarna begin ik de jongens te helpen om hun schoolkleding aan te trekken. Netjes in pak met hun stropdas en een trui erover heen. Nog even alle schoenen poetsen en daarna hand in hand naar school toe. Heel opvallend is dat juist de oudere jongens meer naar me toe trekken en een hand willen als we naar school lopen en als ze klaar zijn met school de meisjes meer willen spelen. Het is negen uur als de school begint en ik naar mijn gastgezin ga om mijn vertrouwde schilderskloffie te pakken. Dan weer terug naar school om de wereldkaart van wat kleur te voorzien. Wanneer ik de zee heb geschilderd is het al half drie. Het is vandaag zonnig geweest dus hoogst waarschijnlijk heb ik dan een warme douche en kan ik eindelijk mijn kleding weer eens wassen. Na het nodige werk aan de kleding ben ik zeer blij dat we in Nederland gewoon een wasmachine hebben. Een uur ben ik bezig om alles te wassen. Nog even naar VSN om de laatste dingen af te spreken voor de trekking van zaterdag. Een tocht naar Panauti staat op het programma, zo'n anderhalf uur rijden vanaf Kathmandhu. Hier loop je door de vele rijstvelden en gaan we naar Namoboudha, een boedhistische plegrim plaats. Het is nu wel tijd om wat van de natuur te zien in plaats van die drukke stad met al die bussen en auto's die bij ons in Nederland meteen afgeschreven worden. 

9 Februari
Na ons ontbijt in hotel Nana lopen we naar Nature Trail waar we zullen verzamelen. Hier wacht Bishnu al op ons en staat er een busje klaar. Het wachten is nog even op drie medwerkers van Nature trail en na een kwartiertje vertrekken we naar Namoboedha. Wanneer we bij Bhaktapur rijden is het al meteen een heel andere omgeving. Het is een mooie tocht en een uurtje later komen we aan bij een soort tolweg. Dit is de weg naar Namoboedha en kost ons 30 roepies. Van een tolweg verwacht je dat het een knappe weg is, nou niet dus. Een weg die steil omhoog gaat over stenen en keien. Even komt dat gevoel weer terug uit Afrika waar we continue van dit soort smalle wegen hadden waarbij je in de afgrond keek. Als we dan uiteindelijk boven zijn hebben we al een prachtig uitzicht op de bergen maar we vervolgen onze weg te voet nóg verder naar boven. We lopen langs de tempel van Namoboedha en enkele huisjes die langs het berg weggetje staan. Eenmaal op 2000 meter hoogte hebben we fantastisch uitzicht op de hele omgeving. Hier besteden we een tijdje om die ene perfecte foto te schieten van de bergen en wat foto's van de groep en onszelf. Om 12:00 lopen we weer naar beneden voor de lunch. We hebben de keuze om na de lunch nog wat langer boven aan de berg te blijven of om het hele stuk naar beneden te lopen. Mijn voorkeur gaat uit om te voet verder te gaan en gelukkig deelt iedereen deze mening. Het is vandaag super mooi weer dus de korte broek kan aan en goed insmeren met zonnebrand. Het busje wat met ons mee is gegaan komt langzaam achter ons aan dus daar kunnen mooi de rugtassen in zodat je alleen je camera mee hoeft te nemen. Wat is het toch een mooie omgeving en wat ben ik blij dat we deze dag geboekt hebben. Wanneer niemand iets zegt en we langzaam afdalen hoor je pas hoe rustig het hier is. Het water moeten ze vanaf een lokaal punt naar boven slepen en hun eten verkrijgen ze via hun eigen landerijen. Het eerste wat door mijn hoofd heen schiet is de serie van vroeger "Zorro". Het lijkt wel of de tijd hier stil heeft gestaan met de houten huisjes en de natuur eromheen. Geweldig om hier te lopen maar tegelijkertijd ben ik weer veelste veel aan het denken. Leven in het hier en nu en zorg dat je in je "KI" punt komt zoals ik heb geleerd. (KI is een kracht van binnenuit die met de nodige disipline gebruikt kan worden. Het is een toevoerpunt van levensenergie en zorgt voor innerlijke rust, energie en geestelijke kracht waardoor alles veel gemakkelijker gaat en je wel tien van dit soort wandelingen kunt maken.) Het klinkt misschien heel zweverig en je moet het niet geloven maar het gaan ervaren. Mensen zijn vergeten dat we energiewezens zijn en dat bij iedereen deze geboortekracht nog steeds aanwezig is. Hoe is het ook anders mogelijk dat de zeer magere vrouwen hier elke dag met grote manden voedsel en mannen met bankstellen op hun rug gewoon rustig doorwandelen alsof ze een rugzak van 10 kilo met zich meebrengen. Elke 5 minuten is het wel tijd voor een foto momentje en wanneer we beneden zijn heb ik wel 500 foto's geschoten. Wat was dit toch een bijzondere en waardevolle wandeltocht. Nadat Bishnu ons af heeft gezet bij de wijk Pepsi Cola en ik hem bedank voor deze dag is het tijd voor een verfrissende douche. Door het droge klimaat ben ik ondertussen ook zand gaan eten tijdens de wandeling en mijn kleren kunnen ook wel een een wasje gebruiken. Na het douchen heeft Kaja voor een feestmaal gezorgd. De zelfgemaakte "Roxi" is weer aanwezig en haar specialiteit, wortelletjes met suiker, boter en melk. Daarna krijg ik kipstukjes in saus, soep en dan volgt nog eens het echte avondeten. Na dit alles is het 20:00 en ben ik doodop. Ik ga naar mijn kamer en val meteen in slaap

10 Februari
Ik schrik wakker door het geluid van de wekker. Het is al zeven uur en ik heb vanaf gisteravond negen uur aan één stuk door geslapen. Het wandelen, de zon en de vele indrukken hebben ervoor gezorgd dat ik savonds kapot was en meteen ben gaan slapen. Eerst even een klein ontbijt, mijn maag is pittig kleiner geworden nadat ik ziek ben geweest en dan naar Sunrise om de kinderen te helpen. Ik bespreek vandaag met Kolpana, de huismoeder die over het weeshuis gaat mijn plannen om het weeshuis te verbeteren. De kinderen maken nu liggend op de grond hun huiswerk en ik heb het plan om kussentjes te kopen waar ze op kunnen zitten met een paar tafeltjes. Aangezien Eline gordijnen wil kopen zegt ze dat ik mee kan gaan om even te kijken voor de kussentjes. Het weeshuis is hier en daar voorzien van wat tapijt maar de eetkamer heeft nog steeds een koude betonnen vloer. Het zou een aanwinst zijn om hier zeil neer te leggen. Eerst begin ik aan wat schilderwerk in het weeshuis en om half elf gaan we naar de winkel toe. Hier hebben ze alleen heel dun zeil en aangezien dat maar een jaar of twee mee gaat is dat geen goede investering. De man van de winkel belooft morgen dikker zeil te kunnen leveren dus gaan we verder met de gordijnen. Dit is nog best wel een klus maar uiteindelijk is dat ook gelukt. Met de kussentjes zijn we zo klaar, Kolpana kiest een kleur uit voor de hoes en ik bestel voor alle kinderen een kussen. Tevreden met onze nieuwe aankopen die morgen geleverd zullen worden lopen we terug naar het weeshuis. Even een kwartiertje in de zon zitten met een kopje thee en dan weer snel aan het werk. Ik maak de trapopgang af en als het tijd is voor de lunch besluit ik te stoppen met schilderen. De kinderen komen om half vier weer uit school en anders is de verf nooit op tijd droog. Ik ga naar mijn gastgezin om andere kleren aan te trekken en wat te eten. Even gemakkelijk wat noodles maken en dan naar VSN. Hier maak ik weer contact via skype met mijn ouders. Zondag is de enige dag vanwege het tijdsverschil dat ik ook even met mijn vader kan praten dus deze dag is extra bijzonder. De internetverbinding is vrij slecht hier vandaag dus het gesprek gaat met kraken en stotteren verder. Na een half uur valt de verbinding weg en krijg ik geen contact meer. Via de telefoon laat ik weten dat het niet meer gaat lukken vandaag en we nemen afscheid. Van mijn schilders schoenen heb ik de zolen kapot gelopen dus het is tijd om op jacht te gaan naar een paar nieuwe schoenen. Na drie winkels te hebben bezocht blijkt maatje 44 best moeilijk te vinden. Bij de vierde winkel dan toch nog mazzel, de verkoper komt met drie paar schoenen aan. Het ene paar is iets te klein maar de andere twee passen perfect. Hij zegt dat de een uit China komen en niet al te best zijn maar dat de schoenen van Nike zeer goed zijn. Van alleen al de naam Nike krijg ik al pijn in mijn portemonnee en vraag naar de prijs. Hij bied ze aan voor 18 euro en ik kijk hem met een pijnsende blik aan. Dit is mij toch echt teveel geld en zeg hem dat ik ze wil kopen voor 15 euro en dat dat toch echt mijn hoogste bod is. De verkoper gaat akkoord en ik kan weer even vooruit met mijn nieuwe schoenen. Het is alweer tijd om naar school te gaan om alle kinderen op te halen. Het is altijd weer een hele klus om ze bij elkaar te krijgen maar na de nodige dolletjes gaan ze alle elf mee met Penny en mij. Eerst weer het huiswerk afmaken en dan pas is het tijd om spelletjes te spelen. Wat geeft het toch een goed gevoel om deze kinderen te helpen en ze wat liefde te kunnen geven doormiddel van een knuffel en wat aandacht. Die tevreden koppies laten je zien dat het gewaardeerd word en daar kan geen enkel woord tegenop. Om vijf uur ga ik nog even naar het kantoor van VSN om alle plannen voor morgen door te nemen. Het is dan Losar (Tibetaans nieuwjaar) en we gaan met een groep vrijwilligers naar Boedhanath om het te vieren. Thuisgekomen bij mijn gastgezin werk ik nog even mijn dagboek bij en dan is het tijd om te gaan slapen.