Feestdagen en Hikingtocht naar Phulchowki

11 Februari
Tibetaans nieuwjaar! We verzamelen om 10 uur bij het kantoor van VSN om vanuit daar te vertrekken naar Boedhanath. Volgens Anjeela kunnen we ook vanaf de andere kant van Pepsi Cola een taxi pakken en omdat dat minder ver lopen is dan de normale taxiplaats gaan we die kant op. Een kwartier later vraag ik me af of we nog wel een taxi gaan tegenkomen op deze weg. We komen ondertussen een andere vrijwilligster tegen en die zegt dat het ongeveer nog drie kwartier lopen is naar Boedhanath. Het is mooi weer, hebben de tijd aan ons eigen en geen probleem met een wandeling dus we besluiten geen taxi te nemen. Onderweg is het heerlijk om rustig om je heen te kijken naar de mensen die met hun dagelijkse werk bezig zijn en de vrouwen die voor hun huis zitten en de was doen. Na een uur komen we dan aan in Boedhanath maar wat we daar zien lijkt niet echt feestelijk. Ze zijn de stoepa wel aan het schilderen en de gebedsvlaggen aan het vervangen maar niks geen optochten, monniken en muziek. Eerst maar even lunchen en dan kunnen we kijken of er nog wat veranderd bij de stoepa. Na bijna vier weken in Nepal vind ik het wel eens tijd voor een beetje Nederlands eten. Een heerlijke tomatensoep met een bord patat! Wat smaakt dit toch super na al die dagen met rijst, dhal bhat en curry soep. Echter na het eten is de situatie nog niet veranderd en vraag wie er mee wil naar Phashupatinath. Er zijn vier vrijwiligers die hier nog niet zijn geweest dus we nemen een taxi die kant op. We kopen een toegangskaartje om op dit "toeristische" terrein te mogen lopen en gaan naar de Bagmati rivier. Hier vinden de lijkverbrandingen plaats op diverse platforms en het as word in de rivier uitgestrooid. Uiteraard is deze lijkverbranding geen fraai gezicht maar wanneer je in Nepal bent moet je dit toch gewoon een keertje zien. Het duurt echter een tijd voor ze beginnen en de andere vrijwilligers besluiten om weg te gaan. Voor mij voelt het meer als een beproeving van mijn geduld en ik blijf rustig wachten. Tien minuten later is het dan zover, alle familie is aanwezig van de overledene en ze starten met de ceremonie. Ik zal jullie de details besparen van dit alles maar het was zeer indrukwekkend. Om 16:30 pak ik een taxi naar mijn gastgezin en daar spring ik onder de warme douche. Deze avond ga ik vroeg slapen en hoop ik dat ik geen nachtmerries aan deze dag heb overgehouden.

12 Februari
De nacht is rustig verlopen zonder nachtmerries of gekke ideeën. Vandaag word het hoop ik een mooie dag voor het weeshuis. De kussens zijn vandaag klaar en het nieuwe zeil word geleverd. Eerst naar het weeshuis om de kinderen te helpen en naar school te brengen. Wanneer ze op school zijn loop ik weer richting huis om andere kleren aan te trekken en verder te gaan met het schilderwerk op school. Ook vandaag is het weer heerlijk weer dus absoluut geen straf om te schilderen. Ik schilder tot half twee aan mijn landkaart en ga dan weer naar mijn gastgezin. Even wat eten om vervolgens snel weer naar het weeshuis te gaan om het nieuwe zeil te leggen. De jongen die het zeil heeft geleverd is al aanwezig maar bakt er niet zoveel van. Ik heb mijn knappe kleren aan maar zal dit karweitje toch maar even opknappen. Ik pak een mes om het zeil op maat te snijden en uit te snijden langs de deurkozijnen. De jongen kijkt me vragend aan maar spreekt echter geen engels dus even later vraagt Kalpana of ik dit vaker heb gedaan. Ik zeg dat ik in Nederland zo'n zes jaar in de bouw heb gezeten en alles eigenlijk al wel gedaan heb. Ze begint te lachen en zegt dat ik goed bezig ben. en dat ze blij is dat ik in het weeshuis help. Na het leggen van het zeil moet ik alweer vliegensvlug naar school om de kinderen op te halen. Aangekomen bij het weeshuis kleden de kinderen zich om en starten aan het huiswerk. De meeste hebben moeite met rekenen en dus word daar veel tijd aan besteed. Om vijf uur komt de jongen met de kussens aan en de kinderen weten nog niet wat er gebeurd. Twee zijn er erg nieuwsgierig en komen even kijken. Als ik ze zeg dat de kussens voor het weeshuis zijn beginnen ze helemaal te glunderen. Even met iedereen een groepsfoto maken met de nieuwe kussens en ze kunnen gebruikt worden! Het is alweer half zeven als ik naar mijn gastgezin loop voor het avondeten. Na het avondeten ga ik naar de kamer van Usha en Nisha om wat te praten en muziek te luisteren. Het voelt echt alsof het mijn twee zusjes zijn en ik helemaal in deze familie ben opgenomen. Ik help met klusjes en we hebben best wel wat persoonlijke gesprekken. Af en toe haal ik wat eten wat ik deel met de familie waarna ik op mijn beurt weer een extra groot stuk ei of vlees krijg. We hebben de tijd niet eens in de gaten en het is al 2100 uur en allang tijd om mijn tanden te poetsen. Wanneer ik klaar ben word ik geroepen door Kaja en Indra vanuit de slaapkamer. Hier begin ik een gesprek met Indra en aangezien hij een hele drukke baan heeft en veel tijd doorbrengt op de slaapkamer is dit vrij bijzonder en waardevol. We bespreken dingen over de familie, de situatie van Asta en de mensen die de beneden verdieping huren. Kaja spreekt niet al te best Engels dus alles gaat via Indra. Ze zeggen zeer blij met mij als vrijwilliger in hun huis te zijn. Ze hebben al 150 vrijwilligers in hun huis gehad maar nog nooit een persoon die zich zo goed aanpast aan de cultuur en de situatie van het gezin. Ze vinden mijn verblijf ook zeer waardevol en beschouwen mij als een deel van de familie. Voor mij is het aanpassen vanzelfsprekend maar als ik de verhalen hoor is dat het dus niet. Om 2245 besluiten we dan toch maar om te gaan slapen en ik bedank ze voor dit gesprek.

13 Februari
00:15 Ik word wakker met koorts en een verschrikkelijke pijn in mijn maag. Ik ren naar de wc toe en heb last van diarree. Het hele verhaal van vorige week zal toch niet weer overnieuw gaan beginnen. De nodige medicijnen vanuit Nederland zijn meegekomen zo ook Imodium. Ik slik meteen een pil in de hoop dat ik in iedergeval de nacht rustig kan doorkomen. Meteen start ik met een reiki behandeling om de koorts te verminderen en mijn maag wat rustiger te krijgen. Na de reiki behandeling probeer ik weer wat te gaan slapen. Dit duurt slechts een uur en dit belooft een lange nacht te gaan worden met de wc als mijn beste vriend. Ik heb een beetje een vast ritme om de nacht door te komen, uurtje slapen, naar de wc, reiki behandeling en weer slapen. Als om half acht Kaja roept voor het eten zeg ik dat het een uurtje later word. Ze vraagt wat er aan de hand is en vertel haar dat ik nu echt doodziek ben. Ze komt met een thermometer aan om te kijken hoe hoog de koorts is maar wonderbaarlijk is deze verdwenen. Netjes een temperatuur van 37.1, ik wist wel dat die reiki cursus niet voor niets zou zijn. Ik heb echter overal spierpijn en het liefste zou ik nu thuis zijn in Nederland. Lekker in me eigen bedje en me moeder die kippensoep maakt. Het is ongelooflijk hoe snel je lichaam en geest achteruit gaan als je echt ziek bent. De rest van de dag breng ik door met slapen, kleine beetjes eten en drinken en films kijken. Ik begin me nog niet echt beter te voelen maar ben er van overtuigd dat het morgen weer beter gaat. 

14 Februari
Valentijnsdag, echt zo'n dag die ze in Nepal wel kennen maar weinig om geven. Mijn gastgezin probeert me al de hele week gek te maken voor deze dag en wijst me allemaal Nepalese meiden aan om te trouwen. Helaas gaat dit niet gebeuren maar speel telkens weer dit spelletje mee waarna ze weer dubbel liggen van het lachen. Om 07:45 staat Kaja voor mijn deur om te roepen voor het eten. Ik heb nog niet echt honger maar na mijn slopende dag van gisteren moet ik toch wel weer normaal gaan eten. Ze heeft speciaal brood gehaald omdat ik zoveel last van mijn maag had. Na het ontbijt van geroosterd brood en thee ga ik naar het weeshuis. Hier weer even helpen om alle kinderen in de kleren te krijgen en dan weer richting school brengen. Omdat ik nog niet helemaal ben opgeknapt van gisteren loop ik weer naar mijn gastgezin om hier relaxt in het zonnetje te zitten en wat muziek te luisteren. Anderhalf uur later roept Kaja dat ze eten heeft gemaakt omdat ik moet aansterken. Ze heeft rijst gemaakt met gebakken ei en dit lust ik maar al te graag. Beetje bij beetje begin ik weer de oude te worden en probeer vandaag veel water te drinken. Rond het middag uur besluit ik dat het ook weleens tijd is voor een kapper ook al heb ik dit zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Tja je bent in een vreemd land en ik verwacht nou niet echt in zo'n luguber tentje een Gerda Bont te vinden die mijn haar perfect knipt. Ik vraag aan Kaja wat een goede kapper is en wat een normale prijs is om te betalen. Ik ga in de stoel zitten bij een jonge jongen die vraagt wat voor kapsel ik wil. Laat ik het maar safe spelen en voor eenvoudig gaan: short spikes. Als dit mislukt kan ik altijd nog alles eraf scheren. Ik krijg netjes een schort om en juist ja het enigste gereedschap dat deze jongen heeft is één kam en één schaar. Ondertussen ben ik óók al een attractie in de "kapperszaak" en staan er vijf Nepalesen te kijken hoe deze blanke jongen geknipt word. Wanneer hij klaar is met knippen vraagt hij of het goed is. Ach op het eerste gezicht ziet het er niet slecht uit en is dit toch zeker €0.50 waard. Ik ga weer terug naar mijn gastgezin om te douchen, de was te doen en vervolgens weer de kinderen uit school te halen. Even iedereen helpen met het huiswerk en wat gaat dit toch stukken beter aan een tafeltje met een kussentje waar ze op kunnen zitten. Ze zijn geconcentreerd bezig en je merkt dat deze simpele verandering een hele vooruitgang is. Om 16:30 ga ik richting VSN omdat ik heb afgesproken om even met mijn moeder te skypen. Na vier dagen weer even contact om alles door te nemen wat er gebeurd. Na ons gesprek ben ik nog even bezig om weer een trip te regelen voor zaterdag. We gaan dan naar Phulchowki, de hoogste heuvel in de Kathmandu vallei. Ik hoop dat het weer net zo'n mooie tocht gaat worden als afgelopen zaterdag.

15 Februari
Het is vandaag weer een feestdag. Ook niet zo heel gek als je bedenkt dat ze hier 33 miljoen goden hebben. En of het nou een god is voor de hindoes of voor de boedhisten het moet gevierd worden. Zo ook de goddes of education die vandaag aan de beurt is. Het is 0815 als ik naar het weeshuis loop om de kinderen op te halen. Ze moeten om half negen aanwezig zijn voor de viering. Gelukkig zijn de jongens er al helemaal klaar voor en is het wachten zoals gewoonlijk op de meiden. Nog even de haren doen en als je denkt dat je weg kunt moeten ze nog naar de wc. Vijf minuten later dan gepland gaan we met de elf kinderen naar school toe en zetten ze daar af. Om elf uur zullen ze alweer klaar zijn dus even twee uurtjes wat voor ons eigen doen en dan weer naar school. Ik neem plaats in het kantoor van VSN om mijn internet verkeer te updaten en wat foto's te plaatsen van de verbeteringen in het weeshuis. Daarnaast weer even bezig om wat uit te zoeken voor tours en trekkingen. Om elf uur halen we kinderen weer op en gaan naar het weeshuis. Vandaag geen huiswerk dus meteen spelletjes spelen en gek doen. De kinderen beginnen steeds aanhankelijker te worden en zelfs de meest brutale komt nu naar me toe voor een knuffel en wat persoonlijke aandacht. Als het twaalf uur is ga ik samen met Isabelle en Viktor naar restaurant Sunrise om te lunchen. Onder de lunch bespreken we nog even wat dingen over de kinderen en de tours die op het programma staan. Voornamelijk gebeurt dit in het engels omdat Viktor uit Zweden komt. Na deze drie maanden zal mijn engels in iedergeval een hele grote sprong vooruit hebben gemaakt. Wanneer iedereen is uitgegeten gaan we weer richting VSN om wat te internetten en me dagboek bij te werken. Om twee uur ben ik wel een beetje klaar met heel internet af te speuren voor de tours die ik wil maken en bel Bishnu om te vragen of hij op kantoor is en tijd heeft om wat te bespreken. Dit is geen probleem en ik pak meteen een taxi naar Thamel. Aangekomen bij Nature Trail zit Bishnu al te wachten in zijn kantoor. We praten nog even over de wandeltocht van afgelopen zaterdag en gaan dan over op de ideeën die ik heb. Lumbini ligt best wel een groot stuk van Chitwan af en daar gaat geen toeristenbus naartoe. We moeten dus een privechauffeur regelen om daar te komen of met de lokale bus gaan. Een privechauffeur is vrij duur en de lokale bus duurt tien uur dus dit plan slaan we maar even over. Chitwan en Pokhara zijn perfect te combineren en wanneer we in Pokhara zijn zullen Ruby en Natascha ook die kant op komen en kunnen we gezamelijk gaan raften. Ik bespreek nog de andere dingen van mijn bucket list en alles is te regelen. Ik ben er echt van overtuigd dat dit fantastisch gaat worden en na een uur neem ik afscheid en zullen we de rest morgen kunnen bespreken onder de wandeltocht naar Phulchowki. Op zoek naar een taxi die me weer brengt naar Pepsi Cola. Er rijden hier genoeg taxi's dus het duurt maar vijf minuten en we zijn weer onderweg. Deze chauffeur is blijkbaar de broer van Michael Schumacher want hij raced door het verkeer. Na een "ontspannen" ritje van een half uur ben ik op plaats van bestemming en vervolg mijn weg te voet naar het huis van mijn gastgezin. Hier is het tijd voor het avond eten en daarna lekker slapen.

16 Februari
Vandaag verzamelen we met de groep om 0815 bij het voetbalveld om vervolgens naar Phulchowki te gaan voor de wandeltocht. Bishnu belt om half negen op dat hij wat later komt. Het Nepalees kwartiertje zullen we dat maar noemen. Om kwart voor negen komt het busje dan aanrijden en vertrekken we voor een rit van ongeveer een uur. Onderaan de heuvel aangekomen doen we wat inkopen voor vandaag omdat er voor de rest niks te krijgen is. We beginnen onze wandeltocht rustig door de bossen maar het word steeds steiler en zwaarder om te beklimmen. Dit is toch wel een beetje het echte werk en wat anders dan een wandeltocht. Er loopt wel een pad maar soms zijn de opstappen 80 centimeter hoog dus dit vraagt wel enige inspanning. Het is nu 1315 en ik zit te wachten op een steen tot de rest van de groep er weer is. Het is vandaag echt een geweldige dag en hier en daar een beetje zwaar. We lopen door de dicht bebosde paden en nu we bijna 3.5uur onderweg zijn begin ik steeds meer aan een te denken. Een slaatje van foe, broodje frikadel met satesaus, tomatensoep van me moeder, flippen van konings, filet american van taam en knakworsten van unox. Ik open mijn rugzaknmaar daar vind ik alleen wat meergranen biscuits en droog brood. Op dit moment smaakt alles lekker dus ook het droge brood.
1345 we hebben zojuist de top bereikt op 2782 meter hoogte! Dit voelt als een kleine overwinning want ook dit hebben we even geflikt. We eten een klein uurtje en starten daarna onze tocht naar beneden, niet wetende dat de echte uitdaging nog moet beginnen. Wanneer we naar beneden lopen begint het te regenen en niet zo'n klein beetje ook. Het lijkt wel of we in het surinaams regenwoud lopen maar nu ik hier een maand zit is het vrij makkelijk om in het KI punt te komen en heb me voorgenomen dat niets mijn humeur gaat verpesten. We lopen terug via de normale weg in plaats van de tocht door de jungle. Door de regen is deze weg nu veelste glad geworden en niet meer zo veilig. Ik zet wat Nederlandse meezingers aan op mijn telefoon en steek deze in mijn binnenzak. Flink de pas erin en lekker meezingen. Het lijkt wel of niets mij vandaag kan stoppen en het gaat me zeer gemakkelijk af om deze "heuvel" te beklimmen en weer af te dalen. Zelfs nu ik helemaal doorweekt ben van de regen en mijn broek bruin is van de modder loop ik nog lachend en zingend deze tocht. Ik merk heel duidelijk een verschil van geestelijk bewustzijn en geniet van de regen en de mist die in de bossen hangt. Het is 17:05 als we beneden komen en weer het busje instappen om terug te rijden naar Pepsi Cola. Wat een belevenis was dit vandaag en wat heb ik ervan genoten. Bij mijn gastgezin neem ik een koude douche maar ook dit voelt alsof het water warm is. Ik weet niet wat het vandaag is maar ik ben niet kapot te krijgen! Wanneer ik klaar ben met douchen staat het eten al op tafel. Een bordje warme rijst met kip en groenten zijn een feestmaal op dit moment. Ik zet op mijn telefoon nog even snel mijn internet aan voordat ik naar mijn kamer ga en ik heb een berichtje gekregen met een foto van mijn broer. Ik open het berichtje en zie dat ze de trotse ouders zijn geworden van een dochter genaamd Eva. Dit is echt geweldig en meteen schiet het liedje Eva van Acda en de Munnik door mijn hoofd. Ik citeer: "Eva, Eva ik oefen nu gewoon alvast je naam voor als ik straks voor je sta. Gewoon steeds Eva, Eva en al heb je geen idee van mijn bestaan ik beloof ik kom eraan. En ik zal er zijn voortaan". Bij het horen van dit nummer schieten de tranen in mijn ogen. Gewoon van blijdschap en tegelijkertijd ook omdat ik hier nu alleen op mijn kamer zit. Ik besluit om mijn broer te bellen en te feliciteren met dit heugelijke nieuws. Even persoonlijk feliciteren en de stem van Peter horen is echt super. Helaas kan ik niet al te lang bellen vanwege de hoge kosten al zou ik natuurlijk alles willen horen van hem. Het is nu 1930 en ik luister continue naar het nummer Eva terwijl ik naar de foto van mijn nichtje kijk. Wat voelt het geweldig dat Jolanda is bevallen van een kerngezonde dochter. Slaap lekker iedereen het is weer een dag vol indrukken geweest.