Bhaktapur en het plannen van een weekje weg :-D
Door: John Grootendorst
Blijf op de hoogte en volg John
24 Februari 2013 | Nepal, Kathmandu
Na de zware dag van gisteren gaat de wekker weer af om half acht. Ik stap uit mijn bed voor het ontbijt en met de spierpijn valt het gelukkig allemaal mee. Na een maand begin ik aardig aan het eten te wennen en sochtends eet ik niet meer van die grote borden met rijst. Ze hebben hier geen weegschaal maar volgens mijn begin ik aardig afgetraind te raken door het eten en het vele wandelen. Na het ontbijt loop ik weer naar het weeshuis en de kinderen beginnen steeds meer om aandacht te vragen. Het luisteren gaat ze soms nog niet zo heel goed af maar wanneer ik echt met een strenge blik zeg dat ze zich moeten aankleden of aan hun huiswerk moeten, beginnen ze maar. Om 09:00 brengen we ze weer naar school toe en we lopen hand in hand over de straat. Het is echt leuk om te zien hoe meer je met de kinderen omgaat, hoe dichter ze bij je willen zijn. De rest van de dag is het redelijk rustig en word er wat tijd doorgebracht op het kantoor van VSN om te bedenken hoe we de situatie in Sunrise kunnen verbeteren. Hierover praat ik met Tej en Denish maar we zullen het hiet later nog verder over hebben. Uiteindelijk is het weer 15:00 en loop ik weer naar de school toe om de kinderen uit school te halen. Als ik het schoolplein op kom lopen staan ze al te zwaaien en wanneer ik plaats neem op het bankje willen ze allemaal tegelijk op mijn schoot zitten en knuffelen. Standaard vraag ik hoe hun dag was op school en of ze het leuk vonden. Gelukkig vinden de kinderen het harstikke leuk op school en hoor ik weinig commentaar. Hand in hand met drie van de elf kinderen loop ik weer naar Sunrise toe en zeg dat ze zich moeten omkleden. Na het omkleden komen ze met de nieuwe kussentjes aangerend en gaan ze zitten om te beginnen aan hun huiswerk. Opvallend is dat Suni, het meisje met de grootste mond nu maar al te graag bij me wil zitten om haar huiswerk te doen. Tegenwoordig vechten ze om een plaatsje op mij schoot te bemachtigen. Ze vinden het heerlijk als je je armen om hun heen slaat en ze beginnen meteen aan hun huiswerk. Na een uurtje zijn de meeste kinderen klaar en is het tijd om te spelen. Rajaram en Orbin spelen voetbal terwijl Suni en Noma samen met Isabelle een spelletje Uno beginnen. En dan heb je nog Garaub, op het eerste gezicht een heel zelfstandige jongen maar wanneer je hem beter kent verlangt hij naar zoveel persoonlijke aandacht. Hij wil niets liever dan op mijn schoot zitten met mijn vest om zich heen en kan zich uren vermaken met mijn telefoon en het spelletje bubbles. Als het 1730 is zeg ik de kinderen weer gedag en ga naar mijn gastgezin. Even andere kleren aantrekken, praten met Kaja en daarna zet ze alweer het eten op tafel. Het eten dat elke dag uit rijst bestaat maar eigenlijk nooit gaat vervelen. De ene keer hebben we kip de andere keer vlees, ze maakt er elke dag weer een feestmaal van. Na het eten lees ik op mijn kamer nog een boek en wanneer ik deze uit heb gelezen, zet ik mijn wekker en sluit mijn ogen. Morgen hebben we weer een nieuwe tocht en deze keer gaan we naar Bhaktapur.
18 Februari
Deze ochtend heerlijk uitslapen tot 0830 en daarna aan het ontbijt. Wanneer het 10:00 is lopen Linde en ik naar Eline en Isabelle om ook die op te halen voor deze dag. Samen gaan we richting de busstop als onderweg een busje naast ons stopt. Ik kijk naar het busje en vraag me af wat deze man nou weer wil. Opeens schuift er een raam open en komt Tej met z'n hoofd om de hoek. Hij vraagt waar we naartoe gaan en we vertellen hem dat we Bhaktapur gaan bezoeken. We kunnen bij hem instappen omdat ze toevallig dezelfde kant op gaan. Na een rit van een 15 minuten komen we aan in Bhaktapur. Hier kopen we een toegangticket voor 1100rupees en we kunnen naar binnen op Durbar Square. Hier is het Koninklijk paleis, Chayasilin Mandap, Lakshmi Mandir en nog vele andere kunstwerken te vinden. We proberen een route te volgen uit de lonely planet maar dit is niet echt een succes. We vervolgen onze eigen route en om half één is het tijd voor de lunch. Bhaktapur schijnt bekend te staan om zijn yoghurt dus als vooraf bestellen ik een bakje yoghurt en daarna chowmein met kip en ei. De yoghurt is inderdaad heerlijk en de chowmein smaakt ook goed. Hier zitten we dan te genieten op het dak, kijkend over Bhaktapur in de zon met een super maaltijd. Wat kan het leven toch mooi zijn. Na de lunch gaan we naar pottery sqaure maar echt heel veel is er niet te zien. We lopen nog een beetje rond en pakken daarna de bus weer terug naar Pepsi Cola. We kunnen ook Bhaktapur weer afstrepen van het lijstje maar echt een succes vond ik het niet.
19 Februari
Het is nu 21:30 terwijl ik mijn verhaal van vandaag schrijf. Ik ben opgestaan om half acht voor het ontbijt. Daarna weer richting het weeshuis maar vanwege de "strike" hebben de kinderen geen les. Iedereen staakt in Nepal vanwege de te hoge benzineprijzen en het hele verkeer ligt plat. Na mijn bezoek aan net weeshuis loop ik naar VSN voor een gesprek met Denish over het plaatsen van een zonneboiler op het dak van het weeshuis. Het weeshuis heeft nu geen warmwater waardoor de kinderen maar 1x keer in de week douchen en de hygiene erg slecht is. Op zich is dit geen enkel probleem en daarvoor gaan we donderdag op pad om te kijken wat de kosten zullen zijn. Na alle drukke dagen is het tijd voor wat ontspanning en ik neem plaats op "mijn" plekje op het dak. Het dak is een plaats die je met een smalle wenteltrap kunt bereiken en waar de was gedaan word. Voor de rest is het hier heerlijk rustig en vliegen de vogeltjes af en aan. Ik lees hier mijn boek en verdwijn helemaal in de geluiden van mijn omgeving. Op deze plaats kan ik even helemaal mezelf zijn met niemand die mij stoort. Mijn gastgezin weet ondertussen ook al dat ik de planten hier op het terras water geef en ik vind het geweldig om te zien dat de bloemetjes eindelijk weer beginnen te groeien. Elke dag vijf minuten aandacht aan de planten geeft ze weer een mooi leven en ze betalen mijn inzet terug door het laten zien van hun prachtige bloemen. Wat is de natuur toch mooi als je er ook maar even één moment bij stil kan staan. Ondertussen hoor ik een busje aanrijden en ik meen de stem van Jonathan te horen. Ik loop naar beneden en kijk over de railing van het balkon. Ik zie daar mijn twee vrienden Jonathan en Yossi staan. Ze zijn terug van hun trekking en zullen voor twee dagen in het gastgezin slapen. Geweldig nieuws want ik heb met deze jongens de eerste vier weken doorgebracht in Nepal. We spreken af om rond twee uur te lunchen en weer even bij te praten. Om twee uur in het restaurant vertellen ze hun avontuur en krijg ik de fotos te zien. Echt fantastisch mooi om te zien maar voor mij is deze trekking veelste koud. Na het eten gaan we terug naar het gastgezin om te douchen en onze kleren te wassen. Hier praten we nog een tijdje na en even later gaan Jonathan en Yossi naar het kantoor van VSN om wat dingen te bespreken. Ik ga naar mijn kamer om die even grondig op te ruimen en word na een half uur geroepen door Kaja. Ik loop naar boven en daar stelt ze mij voor aan haar zus, de man van haar zus en de kinderen. We zitten met zijn vieren aan tafel en onder het genot van een hapje en een drankje word er van alles besproken. Ook de kwestie trouwen word weer besproken aangezien de dochter van haar zus, 19 jaar oud is en het dus voor haar wel tijd is om te trouwen. Zoals gewoonlijk speel ik dit hele verhaal weer mee en wanneer het echt serieus begint te worden komen Jonathan en Yossi binnen gelopen. Pff wat een opluchting, dit is mijn redding. Het gesprek begint al snel over hun verblijf en na enige tijd over de leeftijd van de jongens. Jonathan vertelt dat hij 23 is en ik zeg dat hij dan mooi kan trouwen. Hij begint meteen te lachen en zegt dat dat niks gaat worden. De avond gaat nog lang door met de nodige drank en gezelligheid. Het is zo leuk dat ik bij de familie betrokken word dat ik zelfs Usha en Nisha mijn "Bahini" noem oftewel mijn kleine zusjes. Ik mag er nog lang niet over nadenken maar wanneer ik wegga uit Nepal ga ik mijn familie hier toch zeker wel missen!
20 Februari
Het is inmiddels alweer woensdag en ik lig heerlijk in mijn bed wakker te worden. Het is half acht en ik hoor Kaja ondertussen alweer schreeuwen " John,John Rice!". Pff daar gaan we weer ook al heb ik nog totaal geen zin. Het is elke morgen wel fijn dat je niet hoeft te kiezen wat je op je brood doet, nee gewoon elke morgen weer rijst met groenten. Na het ontbijt ga ik weer naar Sunrise om de kinderen te helpen. Elke morgen is het toch weer geweldig om met die kinderen aan de slag te gaan. Eenmaal bij school afgeleverd loop ik naar VSN om mijn tour tocht van volgende week vrijdag te bevestigen. Dan ga ik vanuit Pokhara met een "Royal Enfield Bullet" een hele dag op pad en rijden we de door de bergen en langs prachtige dorpjes. Alleen al van het geluid van de Royal Enfield, Bom-bom-bom gaat mijn motor hart sneller slaan. Na wat emailtjes versturen is dit defenitief bevestigt. Na het internetten loop ik langs een plaatselijke supermarkt om eten te halen voor de middag. Gewoon even gemakkelijk wat brood en noodles zodat ik snel klaar ben. Als ik richting mijn gastgezin loop kom ik weer een hondje tegen. Alle beesten hier in Pepsi Cola weten dat ik een grote dierenvriend ben en ze af en toe wat te eten geef. Zo ook deze hond die keurig naast me blijft lopen op weg naar huis. Thuis aangekomen open ik mijn tas en de hond begint hevig te kwispelen. Ik geef hem een broodje en hij eet dit met grote gulzigheid op. Ik krijg dat halve brood toch niet op en geef hem nog een sneetje die hij binnen vijf seconden weg werkt. Wanneer ik hem nog een sneetje geef gebeurt er iets opvallends. Hij neemt het broodje mee en tien meter verderop begint hij het te begraven. Ik kijk dit schouwspel eens rustig aan en hij is druk bezig met zijn neus gras over het broodje te krijgen. Wanneer het broodje niet meer te zien is loopt hij een stukje verder en gaat voldaan in de zon liggen. Ik loop naar binnen toe en ga mijn lunch klaarmaken en omkleden om wat schilderwerk te doen op het CBIA. Voordat ik er even tussenuit ga wil ik wel dat het schilderwerk af is zodat ik me daar geen zorgen meer over hoef te maken. Als het drie uur is ruim ik mijn spulletjes weer op en loop even naar de supermarkt om een snack te halen. Wanneer deze op is ga ik weer terug naar school om mijn kinderen op te halen om naar huis te gaan. Bij het weeshuis aangekomen begint iedereen netjes aan zijn huiswerk en ben ik een beetje aan het voetballen. Ondertussen komt een van de oudere jongens, Naresh ook thuis en we beginnen samen te voetballen. Heerlijk om gewoon een partijtje te spelen en al snel volgen er meerdere wanneer ze klaar zijn met het huiswerk. Om 1800 begint het alweer donker te worden en ik ga naar mijn gastgezin. Kaja staat buiten met wat buren en ik word er bij gehaald. Ze vertelt van alles over mij, me familie en over mijn nichtje Eva. Kaja is maar wat trots dat ik een nieuw nichtje heb en wil telkens de foto zien en die met iedereen delen. Na wat gepraat in het Nepalees gaan we naarbinnen voor het avond eten. Sinds een week eet ik met mijn handen omdat dit een gewoonte is in Nepal. Ik ben het gewoon eens gaan proberen omdat ik mij zo goed mogelijk wil aanpassen en het is geen eens zo vervelend. Natuurlijk wel eerst voor het eten je handen goed wassen met Dettol. Ik vraag of er vanavond nog warm water is omdat de zon vandaag voortdurend heeft geschenen. Kaja zegt dat het water vanavond zelfs nog heet is en ik pak snel mijn douchespullen. Ze heeft inderdaad gelijk het water is nog gloeiend heet en wat is het lekker om savonds half acht een douche te nemen. De laatste keer dat ik savonds een douche heb gehad is zes weken geleden in Nederland. Na het douchen ga ik naar mijn kamer om wat te lezen en daarna lekker te slapen
21 FebruariZoals elke morgen ga ik ook vandaag weer naar het weeshuis toe. Elke morgen om 08:15 zoek ik de kinderen op om een beetje regelmaat te krijgen in hun dagelijkse ritme. Eten, tandenpoetsen, aankleden en dan naar school. Vandaag zijn Tej en Denisz aanwezig om te praten over een solar systeem op het dak voor warmwater. Dit is allemaal mogelijk met de huidige aansluitingen dus daar wordt aangewerkt. Ook hebben ze met Kolpana besproken dat ik graag wat voor het weeshuis wil doen met financiele middelen. Kolpana komt na het gesprek naar me toe en zegt dat er nu verschillende kinderen op de grond slapen en ze eigenlijk die bedden nodig hebben. Ik zeg dat dit geen enkel probleem is en we meteen kunnen kijken of we ze kunnen krijgen. Als de kinderen op school zijn loop ik samen met Kolpana naar de meubelmakerij om te kijken voor de bedden. Al snel hebben we de goede maat gevonden alleen nu nog even de prijs afspreken. Dit gaat allemaal in het Nepalees en er word hevig gepraat. Uiteindelijk kunnen we een bed ombouw krijgen voor 3300rupees en Kolpana vraagt of dit goed is. Omgerekenend is dit 28euro voor een handgemaakt bed met 2 laden eronder en ik zeg dat dit geen probleem is. Aanstaande zondag zijn ze klaar en worden ze geleverd bij het weeshuis. Nu nog even naar een andere winkel om te kijken voor de matrassen. Eerst laten ze de dunne matrassen zien waarop de meeste mensen hier slapen maar ik zeg dat we opzoek zijn naar echte matrassen. Deze hebben ze gelukkig ook en zijn iets duurder. Door de vele sponsors kan dit gelukkig allemaal betaald worden en ook deze worden zondag geleverd. Na het shoppen ga ik samen met Eline naar Thamel om mijn vriend Bishnu van Nature Trail te bezoeken. Voor het "uitstapje" van volgende week moeten we nog het een en ander bespreken en bevestigen. Na een uurtje praten is dan alles defenitief. Maandag vertrekken we naar het Nationale park Chitwan voor een driedaagse safari. Onder andere een tocht op een olifant en een boottocht door de rivier opzoek naar krokodillen staat op het programma. Woensdag vertrekken we dan naar Pokhara waar ik tot dinsdag zal blijven. Woensdagmiddag komen we daar aan en kunnen we een boottocht op vele wateren in Pokhara doen. Donderdag staat Paragliden op het programma en vrijdag lekker touren op de motor. Zaterdag en zondag gaan we raften met de hele groep op de Seti rivier en maandag heb ik dan nog een vrije dag om te besteden. Ik heb hier nu al mega veel zin in. Even weg uit de drukte hier in Kathmandu dat veelal bestaat uit schilderen en andere werkzaamheden in het weeshuis. Na dit gesprek nemen we afscheid van Bishnu en gaan we snel nog even ergens wat eten. Daarna weer de taxi richting de wijk Pepsi Cola om vervolgens naar school te gaan en de kinderen weer op te vangen. Bij het weeshuis help ik weer met het huiswerk en na ander half uur ga ik naar VSN om te skypen met mijn moeder. We zeggen steeds dat we niet zoveel te vertellen hebben maar een uur is heel snel om. Ik vertel mijn moeder de plannen van volgende week en ik krijg te horen wat er allemaal gaande is in Nederland. Nog even wat andere dingen op internet doen en weer op naar mijn gastgezin voor het avondeten. Na het eten duik ik diep in mijn slaapzak en val meteen in slaap
22 Februari
Wanneer ik vandaag bij het weeshuis aankom zijn de meeste jongens al aangekleed. Ik raak in gesprek met Prajendra. Hij is een wat oudere jongen in het weeshuis en stelt allemaal vragen zoals wat ik in Nederland doe en hoelang ik Nepal zal blijven. Hij begint te vertellen over een meisje in het weeshuis Shabita. Ze is anders dan de anderen en lijkt op het eerste gezicht niet zo slim. Ze doet dingen waarbij anderen kinderen nog wel twee keer nadenken of het veilig en verstandig is. Shabita is elf jaar en zeer nieuwsgierig. Vroeger toen ze nog klein was hadden haar ouders ruzie. Haar vader was een alcholist en heeft Shabita op de grond gegooid. Ze is daarbij ernstig gewond geraakt en heeft nu een omleiding vanuit haar hoofd om alles redelijk te laten verlopen. Haar vader is gearresteerd en haar moeder heeft hem verlaten zonder Shabita. Hierdoor is ze wees geworden en dorpsbewoners hebben haar gebracht naar Sunrise. Hier is ze met alle liefde opgevangen door Kolpana en de anderen. Het is fascinerend om de verhalen achter de kinderen te horen. Op het eerste gezicht lijken ze allemaal zo gewoon maar schijn bedriegd. Hierdoor krijg ik nog meer bewondering voor de kinderen, soms vergeet je gewoon weleens dat je in het weeshuis zit. Ik ben zo blij dat ik de liefde die ik heb kan delen met deze kleine wondertjes. Om negen uur is dan toch weer tijd om met ze naar school te gaan. Noma zit op mijn nek en Suni grijpt naar mijn linkerhand. Eenmaal bij school afgezet loop ik naar VSN om het een en ander te bespreken met Denisz. Er komt best veel bijkijken om het weeshuis van nieuwe spullen te voorzien en dit word ook uitvoerig besproken. Daarna vertrek ik naar Thamel om wat inkopen te doen en de reis van volgende week te betalen bij Bishnu. Hier is alles vrij snel geregeld en ga weer terug naar Pepsi Cola om naar Sunrise te gaan. De kinderen zijn allang al klaar met school en Penny heeft gezorgd dat ze veilig thuis zijn gekomen. Even een spelletje spelen en wat knuffelen met de kinderen en om 1800 weer naar mijn gastgezin voor het eten. Wanneer ik terug loop zie ik dat er een puppy wordt vastgebonden aan een touw. Ik vraag aan de jongen of de hond van hem is. Uiteraard schud hij uitbundig zijn hoofd dat dit het geval is. Helaas heb ik deze puppys al een tijdje rond zien lopen en vraag hem of hij ze dan ook eten gaat geven. Nu kijkt hij naar de grond en ik vertel hem dat hij maar beter het touw los kan maken. Hij volgt deze order op en de puppy loopt weer vrolijk in het rond. Ik til het beestje op om hem weer richting zijn moeder te brengen. Daar is hij weer samen met zijn twee broertjes en ik koop wat brood. Ik geef ze allemaal wat te eten en loop vervolgens naar mijn gastgezin. Als een soort rattenvanger van hamelen loop ik door de straat met tien honden achter me aan. Alle beestjes volgen me netjes met hun staartjes kwispelend in de lucht. Één voor één krijgen ze hun portie voor deze dag. Wat is het toch mooi om die oogjes te zien glinsteren ook al weet ik dat ze morgen misschien weer voor hun eigen voedsel moeten zorgen. Ik ben met hetzelfde idee naar Nepal gekomen: Ik kan niet de hele wereld veranderen maar voor een paar mensen en nu ook voor een paar dieren kan ik een verschil maken en dat geeft een fantastisch gevoel!
-
24 Februari 2013 - 10:18
Sandra:
Sluit me volledig aan bij je laatste woorden John !
Quote : Ik kan niet de hele wereld veranderen maar voor een paar mensen en nu ook voor een paar dieren kan ik een verschil maken en dat geeft een fantastisch gevoel!
Fantastisch dat ze binnenkort bedjes hebben met die dikke matrassen, super !!!
Ben wederom nder de indruk van je verslag ! -
24 Februari 2013 - 10:40
Patrick Sombroek:
Prachtige verhalen john... Wat een geweldig iets toch wat je daar allemaal doet. het is precies zoals je zegt.Je kan niet de hele wereld veranderen maar voor een een paar mensen en dieren wel..Klasse kerel.
veel plezier nog. -
24 Februari 2013 - 11:53
Je Broer:
Heej broertje !!!
Wat een aanvulling van het leven ben je bij de mensen in Nepal. Leuk om die waardering van alle kinderen te krijgen door de aandacht die ze van je vragen. Dat moet vast een goed gevoel geven.
Ik vind het echt top dat je met al dat sponsorgeld zoveel extra's kan realiseren in het weeshuis !!
Je bent goed bezig met de verrijking van het leven van de weesjes die daar wonen ! Ben trots op je broer!!! -
24 Februari 2013 - 14:41
Moeders:
Uiteraard zijn we ontzettend trots wat je daar doet, en zoals een echte Grootendorst
Het altijd doet, de boel ff regelen. Het lijkt me ook dat je daar met een goed gevoel rondloopt
Als je zoveel dankbaarheid en waardering krijgt voor zoiets simpels, als je de kinderen een
Beetje aandacht geeft.daar kan hier menigeen nog wat van leren. Het is niet verwonderlijk
Dat je de beesten niet vergeet. Je doet het goed daar, heel veel plezier deze week,
en heel veel groetjes en een dikke knuffel van je pa en mam.
-
10 Maart 2013 - 12:12
Rica:
Hallo, je kent mij niet maar ik ben de moeder van Isabel en heb van haar je naam door gekregen zodat ik wat meer kan lezen over het reilen en zeilen in Nepal. Ben erg blij met j verhalen en ga je nu ook volgen, je schrijft ook zo leuk en ben benieuwd naar je verhalen, groetjes aan Isabel en voor jouw natuurlijk.
Rica
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley